Δευτέρα 24 Αυγούστου 2009

Άρθρο του δικηγόρου κ. Γιώργου Χριστοφορίδη:" Η Μεσοχώρα και οι εκτροπές του Αχελώου και του Συντάγματος"

Posted by Picasa

Είχα την τύχη φέτος να παρευρεθώ στις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας για το ανοσιούργημα της εκτροπής και ενεργειακής αξιοποίησης των υδάτων του ποταμού Αχελώου, οι οποίες έλαβαν χώρα στην τελούσα υπό αφανισμό Μεσοχώρα Τρικάλων.

Ήταν μία γοητευτική εμπειρία καθώς στη διαρκή χαρά και ικανοποίηση που μου δίδει το γεγονός, ότι η εκ των Μεσοχωριτών αγωνιζόμενοι εμπιστεύονται σε εμένα τη νομική τους περιπέτεια, που διαδραματίζεται στις αίθουσες του Ανωτάτου Ακυρωτικού Δικαστηρίου, προσετέθη και η πρόσκαιρη πλην «άγρια» χαρά του καλώς εννοούμενου ακτιβισμού.

Αλλά είχα και την ατυχία να διαβάσω άρθρο- λίβελλο για τον Σύνδεσμο Κατακλυζομένων Μεσοχώρας, του δημάρχου Πινδαίων κ. Παντέρα.

Δεν με ενόχλησαν ούτε οι προκλητικές ανακρίβειες του κειμένου, ούτε η χιλιοακουσμένοι περί ανάπτυξης μύθοι, ούτε καν η άκομψη κομπορρημοσύνη της δημοτικής αρχής, ίσως επειδή η ιστορία με εδίδαξε, ότι σε κάθε δίκαιο αγώνα αντιστοιχεί τουλάχιστον ένας υπονομευτής του και επομένως δεν είμαι ανύποπτος. Εκείνο που με αιφνιδίασε είναι το γεγονός, ότι ο κος δήμαρχος επιχειρεί να μας παραδώσει μαθήματα συνταγματικής τάξεως, διατεινόμενος στο λιβελλογράφημά του, ότι «η βασικότερη συνταγματική επιταγή την οποία παραγνωρίζουν οι αγωνιζόμενοι κάτοικοι της Μεσοχώρας, είναι ότι ο κάθε Έλληνας πολίτης την ιδιοκτησία του μπορεί να τη διαχειριστεί όπως αυτός επιθυμεί».

Δεν θα σταθώ, λοιπόν, στις ολέθριες επιπτώσεις των έργων του Αχελώου. Τόσον εγώ προσωπικώς, όσον και το Επιμελητήριο Περιβάλλοντος και Βιωσιμότητας έχομε αποδείξει με επιστημονικώς τεκμηριωμένα επιχειρήματα και όχι με σπερμολογίες, ότι τα έργα αυτά συνεπάγονται, εκτός από τον αφανισμό της Μεσοχώρας, και τον κλονισμό της φέρουσας ικανότητας του Αχελώου ως οικοσυστήματος, κάτι που σημαίνει, ότι οι επόμενες γενεές θα κληθούν ν’ αντιμετωπίσουν το μή αντιμετωπίσιμο πρόβλημα της έκλειψης ενός θεού, που αποτελεί κεφαλαιώδη παράγοντα ζωής!

Αισθάνομαι όμως υποχρεωμένος να γράψω δύο- τρεις συνταγματικούς στίχους, κυρίως, για να αποφύγομε όλοι μας τα εξωσυνταγματικά ποιήματα.

Η ύψιστη λοιπόν συνταγματική επιταγή, που διέπει τη σύνταξη και οργάνωση της ελληνικής πολιτείας, αλλά και κάθε Κράτος Δικαίου είναι η αρχή της διάκρισης των εξουσιών (άρθρο 26 Σ.), κάτι που σημαίνει, παραδείγματος χάριν, ότι ο νομοθέτης δεν μπορεί να εγκρίνει τεχνικά έργα κατά το δοκούν, διότι αυτό είναι έργο της εκτελεστικής εξουσίας
.

Διά του άρθρου 25 του Συντάγματος η ελληνική πολιτεία εγγυάται σε όλους την ακώλυτη άσκηση των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, πράγμα που σημαίνει, ότι κανείς, ούτε καν ο νομοθέτης δικαιούται να εμποδίζει με οποιονδήποτε τρόπο την άσκηση των δικαιωμάτων αυτών.

Περαιτέρω, το άρθρο 20 του Συντάγματος κατοχυρώνει το δικαίωμα της αποτελεσματικής δικαστικής προστασίας, το οποίο για κάθε δημοκρατία συνιστά στοιχείο εκ των ων ουκ άνευ, και που σημαίνει, ότι ο οποιοσδήποτε πολίτης θεωρεί ότι θίγονται τα έννομα συμφέροντά του, δικαιούται να απευθυνθεί ελεύθερα στο αρμόδιο δικαστήριο και να προσδοκά απάντηση στο αίτημά του εντός ευλόγου χρόνου.

Κατά τη διάταξη της παραγράφου 1 του άρθρου 95 του Συντάγματος, το Συμβούλιο της Επικρατείας είναι αρμόδιο να ακυρώνει τις εκτελεστές διοικητικές πράξεις, κάτι που σημαίνει ότι στο δικαστήριο αυτό δεν υπάρχει δυνατότητα να ακυρωθεί νόμος. Αλλά αυτό δεν σημαίνει και ότι ο νομοθέτης μπορεί να θεσπίζει διοικητικές πράξεις ίσα ίσα για να αποκλείσει το δικαστικό έλεγχο. Το ίδιο άρθρο, στην παράγραφο 5 καθιερώνει την υποχρέωση της διοίκησης να συμμορφώνεται προς τις δικαστικές αποφάσεις.

Το δε άρθρο 17 του Συντάγματος προστατεύει πράγματι την ιδιοκτησία, επιτρέποντας την απαλλοτρίωσή της μόνον για λόγο δημοσίου συμφέροντος, προσηκόντως αποδεδειγμένο.

Είναι το άρθρο που γνωρίζει ο κ. δήμαρχος. Εκείνο, όμως, που δεν γνωρίζει είναι, ότι ακριβώς επειδή η ιδιοκτησία προστατεύεται από το Σύνταγμα και ακριβώς επειδή υπάρχουν και άλλες συνταγματικές διατάξεις, π.χ. αυτές που αναφέραμε, η αναγκαστική απαλλοτρίωση κηρύσσεται πάντοτε με διοικητική πράξη, ώστε ο θιγόμενος ιδιοκτήτης να δύναται να αμφισβητήσει στα αρμόδια δικαστήρια τη νομιμότητά της!

Και αυτά μεν λέει το Σύνταγμα. Ακούστε τώρα, τί έπραξε η ελληνική πολιτεία:

Ενώ η έγκριση περιβαλλοντικών όρων των έργων του Αχελώου, που είναι μία διοικητική πράξη που δίνει το τελικό πράσινο φως για την εκτέλεση τους, ακυρώθηκε από την ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας (απόφαση 1688/2005) και η υπόθεση ανεπέμφθη στη διοίκηση προκειμένου αυτή να κρίνει αιτιολογημένα, εάν εμμένει ή όχι στην εκτέλεσή τους, ενέσκυψε ο νόμος 3481/2006, ο οποίος, πραιτωρικώ τω τρόπω, επέβαλε τη συνέχιση και ολοκλήρωση των έργων, περιφρονώντας προκλητικά τη εκπεφρασμένη βούληση της δικαστικής εξουσίας.

Και για να ολοκληρωθεί το έγκλημα ήλθε ο νόμος 3734/2009 να κηρύξει τις γνωστές απαλλοτριώσεις, με τις διατάξεις του οποίου αποφεύγεται επιμελώς η έκδοση οποιασδήποτε διοικητικής πράξης, ώστε να μην κουρασθεί το Συμβούλιο της Επικρατείας κρίνοντας τη νομιμότητα αυτών των απαλλοτριώσεων!.

Το συλλάβατε τώρα το νόημα; Το ελληνικό κράτος έδεσε χειροπόδαρα τους Μεσοχωρίτες, διά των νόμων του, στερώντας τους τα πλέον στοιχειώδη δικαιώματα! Εάν η μεθόδευση αυτή σας θυμίζει καθεστώς φεουδαρχίας, καλώς σας το θυμίζει!

Πάντως, για περισσότερες συνταγματικές πληροφορίες απευθυνθείτε στους εγκρίτους συνταγματολόγους μας, αλλά αποφύγετε πάσει θυσία να συμβουλευτείτε τον δήμαρχο Πινδαίων!

Εγώ έχω να γράψω τούτο το τελευταίο:,/p>

Η υπόθεση των έργων του Αχελώου από ζήτημα ζωής ή θανάτου του ποταμού και της Μεσοχώρας, κατέστη ζήτημα ζωής ή θανάτου της δημοκρατίας. Τα δολώματα που είναι αγκιστρωμένα στις διατάξεις του νόμου 3734/2009, για τα οποία υπερηφανεύεται ο κος δήμαρχος, δεν προσφέρονται να ανεβάσουν στη ψαρόβαρκα τους ορθολογικώς σκεπτόμενους πολίτες, εκείνους που σεβόμενοι την ιστορική τους μνήμη διατηρούν το σύστημα αξιών του ελληνικού πολιτισμού, έχοντας απορρίψει ασυζητητί τις ψευδοαξίες της σημερινής αγοραίας κοινωνίας.

Επιτέλους, δείξτε τον απαιτούμενο σεβασμό στη Κοινωνία των Πολιτών, τμήμα της οποίας αποτελούν αναμφίβολα οι αγωνιζόμενοι Μεσοχωρίτες.

Στους χαλεπούς καιρούς μας, που αφανείς θίασοι απεργάζονται τα εφιαλτικά σενάρια της παγκοσμιοποίησης, δηλαδή της προβατοποίησης της ανθρωπότητας και που οι πολιτικοί ηγέτες εμφανίζονται ως διεκπεραιωτικά γρανάζια ενός κερδοφρενικού οικονομικού συστήματος, που είναι η πιο φονική βόμβα που κατασκεύασε ποτέ ο άνθρωπος, έχομε απόλυτη ανάγκη τη Κοινωνία των Πολιτών.

Γι’ αυτό, το επαναλαμβάνω:

Επιτέλους λίγος σεβασμός!!!

Γιώργος Χριστοφορίδης

Δικηγόρος

Δεν υπάρχουν σχόλια: